Van God en alles weggelopen, z'n moeder die niet voor hem zorgde, bij opa en oma ging het ook niet, van het ene opvanghuis naar het andere opvang huis, maar Leaondro koos de vrijheid van het leven op straat. Kwam ik 's nachts thuis van het stappen, lag hij onder het afdakje van de tramhalte te pitten, of vloog ie me om me nek... Tia, tia, tia! (tante)
Overdag hing ie rond bij ons in huis. Hij ging niet naar school, deed lekker waar ie zin in had, en genoot van onze aandacht. We hebben Braziliaanse instanties erbij gehaald wat met hem te doen, je kan niet zomaar een kind onder je hoeden nemen, een andere optie zou zijn om hem terug te brengen naar een verschrikkelijk instituut waar ie waarschijnlijk toch weer binnen een week zou weglopen. Ze hebben toen de zaak bekeken en de verantwoordelijkheid over Leandro aan ons gegeven, dus nu zijn we met z'n allen een beetje papa's en mama's!
In het interview met Leandro met de kinderbescherming werd ook gevraagd wat hij het liefst wilde, en waarom ie dan zo graag in ons huis wilde wonen. Raad eens wat ie antwoorde, haha "omdat er zo'n lieve turnjuf woont". Nou, daar doe je het toch voor...
Dus ik zal hem even aan jullie voorstellen: Leandro, 10 jaar. Super energiek en bijdehand ventje. Houd enorm van capoeira en turnen, wil later ook turn & capoeira trainer worden. Hij is echt een zonnetje in huis, maar zijn leven op straat heeft er wel voor gezorgd dat ie nog niet altijd even goed kan omgaan met autoriteit. Hij heeft sterk z'n eigen wil, en als het dan niet zo gaat hoe Leandro het wil, dan gaat ie grommen...whhaaaaahhh. Maar gelukkig lacht ie over het algemeen, en staat ie meer op z'n kop dan op z'n benen.
Ik ben benieuwd naar al jullie belevenissen! Ik begreep dat het nogal lastig was een berichtje hier te plaatsen, maar als je het als "anoniem" doet, dan moet het goed gaan.
Een dikke kus van mij, Roberto en... Leandro xxx
