'n verlaat kerstkadootje voor mij & wens voor jullie

Hoi lieve allemaal,

Mijn kerstdagen waren niet helemaal zoals ik gehoopt had. Er miste iemand. Iemand die nu al een heel belangrijk plekje in mijn hart veroverd heeft.

Met de kerstdagen op komst was Leandro baldadiger dan ooit. Hele grappige acties ookwel. Hij gooit er écht van alles uit! In de metro, op straat, bij de bakker, word iedereen standaard aangesproken, waarom ie 'n stropdas aan heeft of een pukkel op z'n kin, bied hij omatjes de hulp aan hun sudoco puzzel eventjes af te maken en krijgt het voor elkaar snoepjes te kopen met buitenlands geld. Maar misschien kan je je ook wel voorstellen dat het af en toe té is, 'n kind van 9 die het vrije leven van de straat gewend is, is een koning in het testen van de grenzen bij mensen. Bij de verantwoordelijk persoon hier in het 'casarão' had hij deze grens bereikt. 'n eigenlijk hele verdrietige actie van Leandro, in mijn ogen een schreeuw om aandacht, had hij als protest tegen het douchen uit het raam wille springen met de boodschap liever als engeltje hier rond te vliegen. tja... en toen was hem duidelijk gemaakt dat hij hier niet meer kon wonen, en met al z´n kleertjes en spulletjes in plastic zakjes was hij terug gestuurd naar z'n opa.

Het probleem alleen was dat hij hier nooit aangekomen is. Ik ben hem gaan zoeken hier in de buurt en op de stranden van Rio, maar het is zo uitzichtloos hier een zoekactie te beginnen, Rio is zó groot. En dan word je weer met je neus op de feiten gedrukt, dat het er één is van zovélen, maar god wat zou ik graag iets voor dit jochie willen doen. Hoopvol was ik naar het weeshuis gegaan waar z'n broertje zou zitten, bleek dat Leandro er idd geweest was, maar dat ie z'n broertje had helpen ontsnappen en dat ze dus samen ergens rond zworven. Niemand wist waar ze waren.

Zo ging ik dus de kerstdagen in, zonder Leandro, en zonder te weten of het wel goed met hem ging.

De kerstdagen was ik bij Roberto en zijn moeder thuis. Aangezien zijn broer naar familie en geliefde in het noorden van Brazilië was gegaan, Paraíba, waren we met z'n drietjes om op z'n Braziliaans tde kerstnacht te vieren. Z'n moeder helemaal blij gemaakt om haar mee naar de nachtmis te nemen, alleen kan ze al niet meer, om vervolgens aan de kalkoen te gaan. Van te voren hadden we een hele dag in de keuken gestaan en had ik mijn yoghurt recept uitgewisseld tegen het traditionele kerstgerecht rabanada. (ala onze oliebollen en appelflappen alleen dan een soort wentelteefjes)
Eerste kerstdag is een soort van je vol eten met alle restjes van kerstnacht, en heb ik heerlijk doorgebracht in de pijama van z'n moeder.

Maar mijn échte kerstkadotje kwam aanwandelen toen ik tweede kerstdag net één tel thuis was. Het was Leandro. En niet alleen hij, nog geen tientellen later stond er nog zo'n identiek figuur om me heen te springen, z'n jongere broertje Carlinho. Leandro had gelijk weer praatjes, en Carlinho heeft zijn schade van de afgelopen jaren aan knuffels en kussen in één dag proberen in te halen. Vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen, was hij letterlijk niet meer los van me te krijgen. Dus vandaar dat er ook vannacht een andere man bij mij in bed geslapen heeft.

Vannochtend was er het voorziene drama. De instanties waren geinformeerd dat de twee boven water waren, en ik heb Carlinho ervan moeten overtuigen dat het écht beter is om terug te gaan naar het opvanghuis. Ook Leandro heeft ingestemd om naar een opvanghuis te gaan, weliswaar een andere dan z'n broertje, omdat ie hoogstwaarschijnlijk daar toch weer uit weet te ontsnappen. Leandro gaat naar eentje in een klein dorpje in de staat Rio, waar de kinderen ook helpen speelgoed te maken. Dus dat leek Leandro wel wat, als échte hulp van de Kerstman! Het idee is dat er daar ook een plek vrij gemaakt zal worden voor Carlinho, zodat ze weer worden verenigt, en dat ze in de weekenden hierheen, naar het 'casarão', mogen komen. Ik & leandro zijn met de sociaalwerker meegegaan om hem terug te brengen naar het opvanghuis. Ik heb daar gesproken met de staf, en zal de komende tijd vaak langs gaan bij Carlinho. We hebben zelfs gesproken over de mogelijkheid dat alle kinderen van het opvanghuis, dat hier aan de voet van Santa Teresa ligt, af en toen langs mogen komen om deel te nemen aan de activiteiten van Kunte Kinte en turnlessen die ik geef hier. Een mooie integratie, zodat ze zich niet buitengesloten te voelen.

Ik heb nu weer een goed gevoel over het nieuwe jaar, de kerstman heeft een heel bijzonder kadotje afgeleverd. Helaas was het geloof ik niet mogelijk ook jullie hier allemaal af te leveren, maar heb aan jullie gedacht deze kerst en hoop dat jullie ook allemaal er een hele fijne en bijzondere kerst van gemaakt hebben. Voor in het nieuwe jaar wil ik jullie 'tudo de bom' (al het goeds) toe wensen! Feliz ano novo! Een heel fijn en liefdevol nieuwjaar, waarin nog veel meer mooie verassingen ons plotseling mogen komen overvallen.

Liefs Sabine & Roberto
en natuurlijk de twee opdonders Leandro & Carlinho

even wat foto's en 'n filumpje!

Oi Queridos!

Om even een indruk te krijgen van het huis "Casarão" (het Grote huis) waar ik woon, en wat hier allemaal te beleven valt, even wat leuke kiekjes!

Twee weken geleden was ons huis afgehuurd voor een verjaardagsfeestje. Tja, en als bewoners van het pand mochten wij gratis mee feesten! Een band, een vette churrasco, een heleboel mensen, en het ging helemaal los bij ons thuis. Ook voor goeie feestje hoef ik de deur niet uit! Ik heb zelfs nog met de jongo-groep van Kunte Kinte een optreden gegeven op het feest. Helemaal goed! Jongo is trouwens een traditionele dans uit Rio de Janeiro, met afrikaanse invloeden. In een kring danst er steeds een koppel dat afgewisseld word, waarbij er veel gedraaid word en de vrouwen een grote rok aan hebben.

De volgende dag hebben we het nog even dunnetjes over gedaan met een uitgebreide BBQ van al het vlees dat over was. Met z'n alle als een familie aan een grote lange tafel in de schaduw van de mangoboom.

Maar ook op andere dagen proberen we van het eten hier een feestje te maken. Gezellig met z'n allen in de keuken koken. Of lekker op het balkon eten. Wel opgepast voor de vleermuizenschijt! Iedere plek heeft zo z'n nadeel zullen we maar zeggen. Onze enthousiaste actie om op het balkon te slapen werd dan ook bruut verstoord doordat Roberto gemerkt werd door een mooie fletsj. Het gezellige kaarslicht tijdens de dinertjes is dan nu ook standaard vervangen door bouwlamp 200W, en dat helpt tegen eventuele verassende aromasmaken in ons eten.

Heimwee naar speculaas, en die goeie ouwe Sinterklaastijd die ik in geen eeuwen almeer heb meegemaakt, heb ik ook creatief proberen op te lossen. Terwijl jullie allemaal kadotjes aan het uitpakken waren op Sinterklaasavond, heb ik in de keuken mezelf gepromoveerd tot Speculaas-bak-piet, samen met mijn hulp-piet Leandro. Met verbluffend resultaat!

Ook ander gemis naar Hollandse pot heb ik iets op gevonden. Zo bestaat mijn dagelijks ritueel uit het zelf maken van brood & yoghurt! Gewoon brood is hier niet te eten, van dat uitgedroogde fabrieksbrood, van vers volkoren brood hebben ze hier nog nooit gehoord. Iedereen leeft hier op rijst en bonen, en wat brood betreft franse pistoletjes. Yoghurt, ook zoiets, word alleen aangeleverd in danoontje formaat, of met de meest chemische smaken. Dus nu maak ik van een litertje melk en een danoontje m'n eigen yoghurt, even opwarmen, goed doorroeren voordat ik ga slapen, langzaam laten afkoelen, en de volgende ochtend heb ik lekker een liter yoghurt.

Dus het enige wat jullie nog in grote hoeveelheiden mogen toesturen is dropjes!!!!! en kaas!!! (oude als het ff kan)

Roberto is druk bezig met zijn studie, dezelfde als waar ik vorig jaar m'n bachelor van behaald heb, Industrieel Ontwerpen. Maar af en toe heeft hij ook nog tijd voor een optreden, hier te zien op de foto, waar hij zijn instrument de bandolim bespeeld. Hij speelt voornamelijk samba, en choro (een soort samba, instrumentaal), en als ie even tijd heeft is hij met z'n muziek bezig, en componeert hij nieuwe nummers. Het is geweldig om hem te zien optreden, hij gaat helemaal op in de muziek, en is een hele vertoning met z'n 2 meter en dreads, zeker als ie tussendoor z'n danskunsten showt!

Roberto de Santa Martha Ooooooh wat is ie groot!

Hier 'n laatste foto, ik samen met Marta, spaans vriendinnetje en huisgenoot, waarmee ik veel lol beleef in het huis! Zoals op de woensdagen, de standaard stap-avond hier op het pleintje van Santa Teresa voor mijn huis, wat dan helemaal vol loopt, omdat er op straat samba gespeeld word. Maar ook tijdens hangavondjes waarbij de gitaar gepakt word of culturele uitstapjes. Hier te zien hangend aan het treintje van Santa Teresa, bondinho.

Een dikke beijo,

Liefs Sabine